Neden bir internün zihni?
Neden mi dedim?
Evet neden?
Bilmiyorum, doğrusu bilemediğim için sanırım. Yani o kadar çok şey dönüyo ki kafamda ben hiç bi şey bilemiyorum. Hiç birinden emin olamıyorum. Sanırım bu yüzden. Zihin bana şu an karışık, tozlu, yer yer karanlık genel bakış loş, rutubetli, hatta bazen ıslak, burun delikleriyle arası nahoş bir yer gibi geliyor. Bi de karmaşık bir kalabalığı olan ama aslında pek bi tenha pek bi yalnız... Nasılını ben de bilmiyorum. Bütün bunlaı ciddiyetle hissedip tuşlara öyle basıyorum.
Şİmdi şöyle başlayayım, bu sayfanın doğuşu onbeş gün önce girdiğim şiddetli distimik duygu durumumumun içinde ben yuvarlanıp dururken, çayır aşağı, arada bir çarpp durduğum kayacıkların ritmimi yavaşlatıp bana yeni bir gri tonlu gelecek fotoğrafı göstermesinin ardından önce içimde bir sıkıntı var, daralıyorum, gibi masum alışılmış cümlelerden, burama sanki biri oturmuş gitmiyor(elimle iman tahtamı işaret edip) , nefes alamıyorum, bağırmak istiyorum...lara tırmanan ve şehrin olmadık yerlerinde(metro durağı, evin karşısındaki bakkal amca), günün olmadık zamanlarında(sabah visiti,öğlen arası çalan telefonda) kopup gelen gözyaşlarımla boğuşmaya çalışırken, bir anda zihnimde-az önce tanımlamaya çalıştım- ve kendim de bir sessizlik hasıl. Şİmdi öööyle ce ptruyorum bulduğum her yerde, hatta mümkünse yatıyorum. Parmaklarımın gevezeliğine de şaşırmadım desem şimdi yalan olur. Genelde dudaklarımın aralandığı ve içerden kaçan cümleler ..çok uykum var, acıktım(ramazan dolayısıyle),çok sıkıldım, nefret ediyorum, bişeyim yok, ii,sen nasılsın(bayaa enerji sarfederek kuruyorum ben bu cümleyi tabii kimsenin bilip de takdir ettiği yok). Tabii bu kadar olmasa da eh işte özetler yani.