Başlangıç

Etkileyici olmalıydı. Okunan her kelimenin gölgesi başka bir anlam saklamlaıydı. Sözcükler birleşip bir simya yaratmalıydı.vurmalıydı okuyanı. İz bırakmalıydı belleklerde. ışık tutmalıydı zihnin karanlık mahzenlerinde. Mükemmel olmalıydı nihayetinde.

İşte ben yazmayı bu yüzden bıraktım.


Çocukluk yıllarıma dayanır yazınla ilk tanışıklığım.Şiirle başladığım bu macera babamın yeteneğinin bana yansımasıydı muhtemel. Kelimeleri yan yana dizip kafiye üretmek benim için bir oyundu.sayılarla aram iyi olmasa da kelimelerin matematiğini çözmüş, çocuk zihnimin berraklığı ve daha yasak görmemiş özgürlğüyle aklıma gelen her şeye şiir yazar olmuştum. Akla gelebilecek her nesne ya da varlık bana ne çağrıştıtırsa kuru boylarla boyanmş kenar süslü defterime dökülürdü 4 kıtayı geçmeyen hece ölçülü şiirlerim.

Yaş onluk hanelerini doldurmaya başladıkça kara kalemin beyaz kağıda sevdasını keşfettim. İlk gençlik dumanı başımda tütedursun ben döktüm aşkla bilenmiş kalemin derdini, onca kağıda. Konular nesnelliğini yitirmiş harflerin hisi kalbimde vuku bulmuştu. Zaman geçtikçe kafiyelerim mısra hesabına gelmedi, coşkulu kelamlar kıtalardan taştı, vezinli mısralar zincirlerini kırdı.giderek nesre dönüştü.




Ne zaman ki kaygılar girdi güzel olmalı diye kalemim yitti. Ne zaman ki alayıp pulladım kelimelerin o narin bedenini bana yüz çevirdi.ne zaman ki başkaları için aldım kalemi elime, yazamaz oldum. Anlatamaz oldum. Hissedemez oldum.

Bir gün,aradan mevsimler akmış günler solmuşken zamanın değirmeninde usulca öğütülürken dedim ki kendime,yanıldın kızım.başkalarının fikrini kendi hislerinden öte tutaarak yaptın sen yanlışı. beğenmezler diye vazgeçtin cümlelerinden. küçümserler diye caydın hayallerinden.sen korktukça acımasızlaştı eleştiriler. Giderek kırıldı cesaretin. Ne kaldı geriye?

Şimdi sizlerin karşısına bu niyetle çıkmaktayım. Maksadım haddimi aşmadan, kelimelerim boyumu geçmeden derdimi paylaşmaktayım. etkileyicili olmasa da ,yeniden, içtenlikle başlamaktayım.

Herkese merhaba.