böyle adana... yollar aynı, hava aynı, akşamlar aynı... Ya biz? farkında değiliz çoğu zaman geçen zamanın.Öyle hissettirmeden geçiyor ki, içimizde kalan ince sızı hızına yetişemiyor. Birer birer haberi geliyor evlenmiş arkadaşlarım,kiminin nişan davetiyesi.. en son gördüğümde çoğu iki belikli lise çocuğu. Evin kapısı her açtığında annem..biraz daha yaşlı, bizi her uğurlayışında gözleri de... Bu kez dedi, büyümüşsün sen. Niye, dedim hemen çocuklaşarak, reddetmek kolay, tek taraflı. Zamanın kimseyi taktığı mı var...
Şİmdi uzaktan dinliyorumsesleri, evde her zamankinden bir akşam dilleniyor. Mutfakta yeni model elektrikli demlik; ama çay bildik , her zamanki türküsünü söylüyor. 17 yaşım aklıma geliyor. Odamdan süzülen sarı masa lambamın ışığı yüzümde, inatla kasetçalarda A yüzünde aradığım sezen şarkısı..Ah kavaklar..aklımda. kimbilir küçük telefonumdan beklediğim kimin çağrısı, gizli kaçamak ahize kaldırıp numarayı bi solukta çevirmeler... Kareli lise defterimin kenarına yazılan boyunmdan büyük kimi zaman melankolik arada romantik cümleler. Kalemimin gölgesine takılan dalgın gözler... O zamanlaerdan kalan bi yürek tıpırtısıyla sıçrıyorum yine farkına varıyorum.. evet odamın şekli değişmiş ama şemali aynı. Kardeşime sesleniyorum, eksik bi şeyin kaldı mı , yok diyor uzaktan. Valizin fermuarını aşina olduğu yolda ilerletiyorum. Yarına hazır olsun diye. Annem sesleniyor içerden, kızım çay olmadı mı diyor. Gülümsedim mi gerçekten. Dudaklarıma bakıyorum odadan çıkarken, kapının kenarında asılı küçük aynadan, her zamanki alışkanlığımla. dudklarımın kenarındaki boşluklarda saklıyorum gözyaşlarımı. Derince bir nefes sonrası sızıyor kelimeler monalisa taklidi tebessümümden, zaman..kimseyi taktığı mı var.
ADANA..2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder