canıma...

ruhumun sahibi, gönlümün safran çöllerinde parıldayan gecesi. eşim..eşsizim...hayat bana bir yol çizdi 27 sene. var olanıma da yitip gidenime de şükürler olsun. beni bir taş değirmende öğüttü inceden,incitmeden. kaba tohumlarımı nazlı zerrecikleriyle süzülen beyaz bir una dönüştürdü. sana pişirdi hayat beni, güneşiyle. suladı,yağan rahmetiyle. yaraladı kimi zaman,esen sert yeliyle. bilmeden her yarımdaki yarayı,ağlarken acıyan canıma,bilseydim hiç ağlar mıydım her bir damla gözyaşım beni yaklaştırmış ''canıma''...bellediklerimi ezber ettim sayende. aklımla yüreğimle çarptım ,böldüm bi daha yanlış yapmayım diye. sayende bir düze çıktı ömrüm, vesile eden sağolsun. yürüdüm kendimi yaralamadım artık,elim senin elindeydi. bana düşmeden de adım atılacağını öğrettin sen. kendime çukurlar açmadan,üstüme toprak atmadan. kendimi acıdan acıya vurmadan da göğüslemeyi öğrettin hatalarımı. ya 'yanılma' ya da 'yadsıma'mayı. sakin bir kararlılık ipi tutturdun elime. ne zaman sarktıysam balkon demirlerinden belime, o ipin ucunda sen ve tatlı kahverengi gözlerin. duruldum, yaramaz bir çocuk olmaktan yoruldum. hayatımın en büyük acısını yaşarken, ömür yolculuğumda en büyük taşa takılmışken. yine belirdin yanımda yalnızlığımda. el oldun kaybetmişken ben avuçlarımı. göz oldun reddederken kenbi kalbime bakışlarımı. ben unutmuştum bile nefes almayı.sen verdin,ben aldım sen verdin...ben şimdi sonunda mı,ortasında mı bilemdiğim bu yolda,hayatımın en kara-gri tonunda. hayal edebiliyosam eğer,seninle. ve umutlarımda sen. bağlandıysam yaşama sevginle,bitmez şefkatinle. aşkım,sevgilim,sevmeyi beraber öğrendiğim. ruhumun sahibi ve eşim..eşsizim..................seni seviyorum...