2.11.2009

istifa ediyorum

bugün bir delilik hasıl oldu bana. bi anda. aslında haftalardır beynimin bir ucundan başlayıp epeyce yol kateden o habis ruhlu düşünceler egemenliği ele geçirdi. hastane laboratuarından bölüme giden yolda, hızlı adımlar ve karışmış bir suratla çıkarken buldum kendimi. sonra bölüm başkanının kapısını çalarken, evet hocam nerden bildiniz? derken, üstümden kalktıktan sonra ne kadar da ağır bir yük olduğunu anlarken, laboratuarın sote bir köşeciğine sinmiş bundan sonrasını düşünürken. akşam çıktığımda saat altıyı geçmiş hava kararmıştı. ilk defa bu kadar geç çıkıyorum dedim kendi kendime. arabanın kontağını çevirdiğim anda radyodan yayılan yüksek rakımlı sesi bertaraf edip otoparktan çıkarken de ekledim. ilk ve son defa...
bizimkilere nasıl bir konuşma yapacağımı düşündüm yol boy. tıkalı trafik ilk kez işime geldi. tartışır mıyız? kesin kızarlar.. napiim benim hayatım bu.. belki de biraz daha bekle derler. ama konustum artık hem de bölüm başkanıyla.
evet özellikle de onla konustum ki, geri dönüşü olmasın. bi de ben de sanki üzerimde bi emekleri varmış ya da ben onlar için çok önemliymişim gibi bir vicdan muhasebesi falan. aman neyse, eve geldim bizimkiler ver yarın istifanı,keyfine bak dediler. sevmediğin iş yapılmaz bir ömür, istediğinlana kadar çalış dedi babam. annem biraz daha endişeli, iyi çalış nisana istediğin puanı al deyince babam sık boğaz etme, kısmeti ne zamansa o zaman olur dedi. ben de bi mutluluk bi ağlama isteği:)
yatıyorum şimdi. yarın istifa dilekçemi verip,dekanlığa bana verdikleri maaşı, yemek kartını vs teslim ettikten sonra evime dönücem. masamın başına, hayallerimi gerçekleştirmeye...

not: babam dedemin bakıcısına fal baktırmış bugün. fincanı açar açmaz senin kız iş değiştiriyor demiş kadın. tam da benim hocayla konustuğum saatte.

Hiç yorum yok: