gölgem artık 1.90

giderek uzuyor gölgem. güneşin veda ettiği saatlerde yakalayabiliyorum günü. tam selam! diyecekken o çoktan toplamış oluyor çantasını, yorgun sarı buklelerini tek tek çekiyor üzerimizden. gölgem giderek uzuyor. ağır aksak bir şarkının son terennümünde o, bense sessiz- sedasız, yorgun-umarsız güneşi izliyorum. akşamlar kendini ifade etmekkten aciz. güne yeni başlıyorum. ''günaydın'' larım boğazımdaki kara delikten aşağı yuvarlanıveriyor gersin geriye. genelde düz-çizgi misali mühürlenmiş dudaklarımın müsebbibi onlar. geriye doğru sayıyorum kalan günleri. 38-37-... çok uzun geliyor okadar kuvvetimyok. baştan başlıyorum, kaç gün oldu acaba ,6-7- yoksa 8 mi?... günlere çentik atarken yılların hesabında buluyorum kendimi. tanıdık bir off eşliğinde yine başımı en yakın yere dayıyorum. gözlerimi kapıyorum.