geri sayım başladı...
altı yıl dedik,bitmez bu okul dedik..bitiyor...
şikayet ettik, çok ağladık çok yıprandık.
belki farketmedik ama çok şey öğrendik.
şimdi bir pazartesi nöbetindeyim. saat 19:19...(aşıkların ne dediğini duyar gibiyim:)hastanenin 8. katından konya yoluna bakan açık bir pencerenin önündeyim. yazın habercisi uzun akşam güneşi sarıp sarmalarken bi yandan serince bir rüzgar üşütmeden teğet geçiyor kirpiklerime. ben kırpıştırdığım gözkapaklarımın arasından yıllarımı geçirdiğim yola bakıyorum. 4 seneme şahitlik yapmış emektar yurdumun kapısından başlıyor gözbebeklerim rotasına. usulca konya yolundan günde en az iki kere ezber edilmiş, ilk baharda çiçek son baharda gübre kokan, okul yolunu izliyor. sonra üst geçitin merdivenleri tırmanıyor bir bir. her kar yağdığında buz tutan ve düşmemek içi trabzana eldivenlerimle yapıştığım,sigaranın kümülatif etkisinin zamanla doğru orantısını her defasında daha çok hissettiren bitmek bilmez basamakları iniyor . okulun arka kapısı beliriyor bu sefer, 1. sınıftan bu yana telaşla,sınav korkusuyla,heyecanla,yorgunlukla,uykusuzlukla,üzüntüyle,nadir de olsa neşeyle ama en çok da sabahları geç kaldığım için koşarak girdiğim ve okul çıkışları sevgilimin elinden tutup gülümseyerek terkettiğim. geniş açılı bir yay çiziyorum sola doğru, aştiye giden yolda ilerliyorym bu kez. bu şehirde ilk tanıştığım,her ayrılışımda ardımda bıraktığım vefalı yola. 1. sınıfta ,ayda 2 defadan her ay hiç sektirmeden düzenli olarak bindiğim adana otobüsleri ve gidişlerimin heyecanı dönüşlerimin hüznü. sonraları her ne kadar devam zorunluluğuna taklıdıysa da seyahatlerim,beni zorlamaya devam etti baba evi-anne kucağı özlemim.biraz daha sol ve gazi tıpın izdüşümü..bahçelievler kavşağı. benim içinse ilk döndüğüm günden beri hayatımın kavşağı. ilk tuttuğum yurt odası kıvamında 1,5+1 lik minicik evim,5 yılın özlemi,hevesi,hayallerini sığdırdığım evime giden beşevlerin neşeli sokağı. o sokakta geçirdiğim 2 yıl, aşıkların sırlarını nargile dumanına astığı ve benim aşkımın sır olmaktan çıktığı kafe sır.son sene,kardeşim ankarada yoldaşım oldu olmasına da 1,90lık adamı 30cmlik odaya sığdıramadığım için 2 hafta önce taşınmak zorunda kaldığım aile boyu yeni evim. ve mütemadiyen kuş cıvıltılarına mazhar huzur dolu 6. sokak...
ve 6 yıldan geriye kalan birkaç sayılı gün. sırtına kocaman umutlarını,hayallerini, asıp gelen idealist küçük kız 6 yıl sonra gelecek kaygılarını,karamsarlıklarını ve kaderciliği peşinden sürükleyerek ayrılıyor. açıkçası umduğum gibi değildi. ve anladım ki hayat umulan değil önüne konulandan ötesinin olmadığı küçük küçücük bir oyunmuş. elimde sadece sahip olduğuma inandığım birkaç gerçek dost gülücüğü,ve geçirilmiş güzel günlerin zihnimde bıraktığı lezzet.yeni bir hikayenin ilk satırları oluşuyor bugünlerde,ne yalan söyleyeyim içim biraz buruk,ruhum erik mayhoşluğunda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder