17.10.2010

bir pazar daha geçti-çok sıkıcı okumayın

bu sabah hastanede uyandım. nöbeti devrettik. eve geldim. kardeşim açtı kapıyı. sonra uyumaya gitti. ev karanlık. sessiz. ben napıcamı bilemediğim her zamanki gibi yatağa yöneldim. gece uyumuş olmama rağmen yattım. uyudum. saat 12 bucuk gibi telefon çaldı,uyandım. sonra kahvaltı yaptık,banyo,çatı katı die kötü bir avrupa filmi izledik. durupdurup iç geçiren,efkarla oflayan kardeşimle. o kadar sessizleşmiş o kadardurgunlaşmış ki. bilgisayarımda masaüstünde ailece en son gittiğimiz tatilden kalma babamın gülümseyen bir fotoğrafı var. arka planda kocaman çam ağaçları ve kasımpatılar. babam yüzünü dolduran sıcacık bir gülümsemeyle,başını bi yana eymiş şımarık ve tatlı gülümsüyor. fotoğrafı kim çekmişti hatırlamıyorum. ama babamın bize o bakışını hatırlıyorum. artık sadece hatırladıklarım kaldı elimde. geriye bi şey yok.bugün face'te evlenen bir arkadaşımın resimlerine bakıyordum, eskiden kendiminkini düşünürdüm mesela. nasıl olacak die. artık hiç düşünmediğimi farlettim. kendime dair hiç bir hayalim kalmamış. sadece yaşıyorum. sevgilim iş için edirneye gitti. telefonda anlatıyor. beraber de gelelim diyor. ben olur diyemiyorum. çünkü olmuyr. hayatım dondu. annem adanada tek başına,biz kardeşimle burada,babacığım küçücük bir mekanda... hayatlarımız ambargo yedi işte. ne girişlere ne çıkışlara var müsade. işe gidiyorum, eve geliyorum,ayda bir görüş için izin alabilirsem nöbetimi ayarlayabilirsem adanaya gidip hemen aynı gün geri dönüyorum. işte bu kadar. hayata dair ne kaldı elimde? kocaman bir hiç. umutlarım da beklentilerim de yok artık.hiç hesaplamıyorum 3 aralığa ne kadar zaman kaldı die. babam mektup yazmayı bıraktı bize. annemi aradığında konusamıyoruz da. 3 haftadır sesini duyamıyorum. ya benm tel çekmiyor hastanede ya annemler müsait olmuyor. ne oldu? boşluk. kocaman. kocadı hatta. artık eskisi gibi acıtmıyor. duyarsızlaştı. kör ebe oynamak gibi. gözlerimi bağladım,ellerimi uzattım öyle korkak adımlar atıyorum etrafımda. uzaklaşmak mümün değil. olduğum yerde. gözlerimi açmaya cesaretim de yok.

Hiç yorum yok: