evdeyim. uzun zamandır kendi yatağımda uyumamış, salondaki kocaman kanepeye uzanıp annemle dizi izlememiştim. huzur bulmaya çalışıyorum. ama saçma bir kırgınlık ve kızgınlık var içimde. sanırım hayata kızıyorum belki biraz da kendime.
kendimi herşeyden ve herkesten çekmem gerektiğini farkettim. aslında ait olmadığım bi yerden ayrıldığımı buraya geldiğim ilk günden anlayıp boşuna üzüldüğümü farkettim. herşey bir rüyadan uyanırcasına hızla ve ansızın bitti.
beklediğim bi kişi var. sadece onun için artık çizeceğim bi hayat var. belki doğru belki yanlış ama verilmiş bir karar. bugün babama sevgilim ve ailesinin bize ziyarete geliceğini söyledim. tabiiki nedeni malum. şimdi düşünüyorum bu koltuklarda bacaklarını sallayarak oturan küçük kız evimden ayrılıp gitcem die ağlayıp duran o kıza noldu acaba? zaman di mi. zaman...