nazik

bugün fakülteden bir arkadaşımın yorumunu eklerken-kendisi benm kelebeğim olur- aklıma gelen bi günü anlatmak istedim.
1. sınıfa yeni başlamıştık. ankaralı kızlart biz gurbet çocuklarına sıcak bi orttam olsun babıdan bol yemekli, eylenceli bi toplantı hazırlamışlardı. tanışmalar, gülüşmeler. daha hiç birisini çok yakından tanımıyordum. yabancılığın serinliğini hissetmediğim güzel gözlü bi kız vardı içlerinde.(işte o benm kelebeğim) yumuşacık sesiyle herkese hoşgeldin diyor. tek ben değil herkes onu daha önceden tanıyormuş gbiydi. adı nazik. bi insanın ismiyle bu kadar mı hemhal olur?? oluyomuş demekki. bilenlerin ısrarı üzerine güzel sesiyle bize bi türkü söyledi. bi de başlarken şimdi aramızda ailelerinden ayrı kalan, burualarda yalnız olan arkadaşlarımız var. onlar için söyleyelim bari dedi. ve başladı.
pencereden kar geliyor
aman annem gurbet bana zor geliyor
ilk nota vuruşuyla çıkan sesin ondan mı yoksa nefesli bi enstrumandan mı geldiğini anlayamadım. o kadar yumuşak ve hüzünlü bisesti ki. ama aynı zamanda huzurlu. mütemadiyen gülümseyen o çehre, birden bilinmez acıların ustaca makyaj yaptığı ağır bi hüznü sergilemeye başlamıştı. türkübittiğinde sanırımhepimiz ağlamıştık. bilmediğim bi evde, tanımadığım insanlar arasında gönlüme akan o ılık sesin sahibini sanırım hiç unutmicam.